🫩 Waarom we collectief moe zijn en coaching geen luxe meer is 🫩

Hicham El Sghiar
21 jul
4 minuten om te lezen

Over de stille uitputting, maatschappelijke druk en de nood aan echte ondersteuning

Er is iets aan het gebeuren dat we allemaal voelen, maar zelden durven benoemen. Een trage, diepe moeheid die niet weggaat met een goede nacht slaap. Het is geen gewone vermoeidheid. Het is existentiële uitputting.

We zijn collectief moe. Niet enkel van het werk. Niet enkel van de druk. Maar van het moeten volhouden. Van het maskeren. Van het doorgaan terwijl onze ziel fluistert: Ik kan niet meer op deze manier verder.

En toch... we blijven het bagatelliseren. “Het is gewoon druk.” “Iedereen is moe.” “Het hoort erbij.”Maar wat als het er niet bij hóórt? Wat als onze vermoeidheid een signaal is? En wat als coaching niet langer een luxeproduct is, maar een noodzakelijke heroriëntatie?

De collectieve uitputting

Call it what you want to call it: mentale overbelasting, emotionele leegte, stil trauma. Wat we vandaag meemaken is niet enkel individueel. Het is structureel. Een pandemie van overprikkeling, perfectionisme en prestatiedruk.

We leven in een samenleving die snelheid beloont en stilstaan als verdacht beschouwt. Waarin je niet alleen moet slagen, maar het ook moeiteloos moet laten lijken. Waarin zelfzorg gelijkstaat aan een Instagram-post van een bad met kaarsen, terwijl je hart huilt.

Mensen crashen niet omdat ze zwak zijn. Ze crashen omdat ze jarenlang sterk waren voor iedereen, behalve zichzelf.

Van “druk druk druk” naar “ik voel me op”

Scroll door je contacten. Kijk om je heen. Hoeveel mensen ken je die echt uitgerust zijn? Die aanwezig zijn in hun lichaam? Die niet overleven, maar leven?

We zijn moe van het:

Altijd beschikbaar zijn
Altijd vergelijken
Altijd presteren
Altijd moeten

En ironisch genoeg zoeken we de oplossing vaak opnieuw in “meer”: een betere planning, nog een opleiding, een nieuwe ochtendroutine.Maar vermoeidheid los je niet op met méér doen. Soms is de enige oplossing: minder van wat je niet nodig hebt. Meer van wie je bent.

De pijnlijke overtuiging: “Coaching is voor wie het zich kan permitteren”

Er leeft een hardnekkige gedachte: coaching is iets voor mensen met tijd, geld en ruimte. Maar niets is minder waar.

De mensen die het meest gebaat zijn bij coaching, zijn net degenen die:

Geen ruimte voelen om stil te vallen
Niet weten waar hun grenzen liggen
Zichzelf nooit echt hebben leren kennen
Leven op automatische piloot

Coaching is geen luxe. Het is een reddingsboei in een maatschappij die je aanmoedigt om jezelf te vergeten zolang je functioneert.

Wat coaching écht betekent

Coaching is geen oplossing voor problemen. Het is een proces van thuiskomen bij jezelf.

Het is iemand naast je hebben die niet zegt: “Doe dit.”Maar die vraagt:

Wat voel je écht?
Wat wil je zélf?
Welke stem is van jou, en welke is van anderen?
Waar loop je op leeg, en wat geeft je leven?

In een wereld vol ruis is coaching het moment waarop je jezelf eindelijk hoort.

Waarom coaching nu belangrijker is dan ooit

We leven in een tijd waarin alles sneller moet. Alles is meetbaar, optimaliseerbaar, deelbaar. Maar hoe meet je de kwaliteit van je verbindingen? Je rust? Je innerlijke vrede?

Coaching helpt ons tegen de stroom in te zwemmen:

Van doen naar zijn
Van moeten naar mogen
Van pleasen naar voelen

Mensen hunkeren niet naar meer succes. Ze hunkeren naar betekenis, rust, richting, en authenticiteit. En dat leer je zelden in een cursus, maar wel in een veilige ruimte waar je mag zakken in jezelf.

7 signalen dat jij niet alleen moe bent, maar collectief leegloopt

Je voelt je permanent “aan” staan, ook als je rust.
Je ervaart een vaag gevoel van onvrede, ondanks een ‘goed leven’.
Je lichaam protesteert, maar je negeert het.
Je hebt het gevoel dat je leeft op automatische piloot.
Je bent sociaal aanwezig, maar innerlijk afwezig.
Je piekert veel meer dan vroeger.
Je stelt jezelf vaak de vraag: “Is dit het nu?”

Als je jezelf hierin herkent: nee, je bent niet de enige. En nee, het ligt niet aan jou. Het ligt aan het systeem waar we allemaal in meedraaien.

Waarom wachten tot het breekt?

Veel mensen komen pas bij een coach als het echt niet meer gaat. Maar waarom wachten? Je laat je auto toch ook niet crashen voor je hem naar de garage brengt?

Coaching is geen luxeproduct. Het is preventieve zorg. Voor je lichaam, hoofd, relaties, dromen en zo veel meer.

We zouden het niet moeten zien als een “investering als het te laat is”, maar als een onderhoudsplan voor je mentale gezondheid.

Enkele waarheden die je mag herontdekken

Je hoeft geen burn-out te hebben om recht te hebben op rust
Je mag ondersteuning zoeken zonder uitleg of diagnose
Je hoeft niet eerst alles kapot te laten gaan voor je hulp inschakelt
Je vermoeidheid is geen teken van zwakte, maar van lang vechten
Je hebt geen nieuw trucje nodig. Je hebt zachtheid nodig. En ruimte.

Wat coaching bij Klarvida anders maakt

Bij Klarvida krijg je geen kant-en-klare tips. Je krijgt aanwezigheid. Aandacht. Échte begeleiding.

Hier mag je:

Zuchten zonder je te excuseren
Stoppen met presteren
Leren luisteren naar jezelf in plaats van naar je innerlijke criticus
Langzaam afleren wat je niet meer dient
Ontdekken wie je bent, los van je rol, functie of verleden

Coaching moet toegankelijk worden, en dat begint hier

Zonder wachtlijst, zonder oordeel, zonder druk. Daarom werk ik bij Klarvida met een gratis kennismakingsgesprek, zodat je zonder drempels kan voelen of dit iets voor je is.

Want ik geloof: Rust is een recht. Begeleiding is geen luxe. En jij? Jij hoeft het niet alleen te dragen.

een liefdevolle uitnodiging

Misschien voel je je niet helemaal uitgeput. Maar ook niet helder. Niet leeg, maar ook niet vervuld. Dat tussenin, dat vage meh-gevoel? Dat is ook vermoeidheid. Van een wereld die je dwingt te blijven draaien.

Laat dit je uitnodiging zijn. Niet om nóg harder te werken aan jezelf. Maar om zachter te worden voor jezelf. Niet om door te bijten, maar om even stil te vallen en te zeggen:

“Ik mag hier zijn. Ook als ik moe ben. Ook als ik het niet weet. En ik mag hulp vragen. Niet morgen. Vandaag.”